Omówmy zalety i wady spiekania izostatycznego na gorąco węglika boru i spiekania plazmowego wyładowczego

Spiekanie metodą izostatycznego prasowania na gorąco

Spiekanie węglika boru metodą izostatycznego prasowania na gorąco polega na umieszczaniu wyprasek lub proszków w kapsułkach w pojemnikach wysokociśnieniowych. Gazy obojętne (takie jak N2 i Ar) można stosować jako media przenoszące ciśnienie bez potrzeby stosowania środków wspomagających spiekanie, poddając proszki działaniu ciśnienia izotropowego i obniżając temperaturę spiekania. Powoduje to produkcję materiałów ceramicznych z węglika boru o drobnej mikrostrukturze kryształów, wysokiej wytrzymałości na zginanie i gęstości.

Spiekanie metodą izostatycznego prasowania na gorąco to prosta i niedroga technologia przygotowania, która umożliwia wytwarzanie produktów zbożowych o dużej gęstości, wytrzymałości i równomiernie rozłożonych. Dzięki tej technologii możliwe jest jednorazowe formowanie produktów o złożonej konstrukcji. Wadą jest to, że inwestycja w sprzęt jest duża, a cena sprzętu wysoka.

Spiekanie plazmowe iskrowe

Opracowane w ostatnich latach spiekanie wyładowcze plazmowe (SPS) to nowy szybki proces spiekania, który pozwala na osiągnięcie szybkiego i wydajnego spiekania materiałów w niskiej temperaturze. Jest to nowa technologia spiekania metodą metalurgii proszków, która wykorzystuje górną i dolną matrycę wykrawającą oraz zelektryfikowane elektrody do przykładania określonej mocy spiekania i ciśnienia prasowania spiekanego proszku oraz uzupełnia produkcję materiałów o wysokiej wydajności poprzez aktywację wyładowania, odkształcenie termoplastyczne i chłodzenie.

Przygotowanie materiałów węglika boru za pomocą spiekania plazmowego wyładowczego charakteryzuje się szybkim nagrzewaniem, krótkim czasem spiekania, niską temperaturą spiekania i wysoką wydajnością spiekania. Spiekanie plazmowe iskrowe może w pełni kontrolować wzrost ziaren węglika boru, a produkty mają drobne ziarna, dużą gęstość i doskonałe właściwości mechaniczne.